کتاب خدا آنگونه که من می‌فهمم

در نگاه من، خدا حقیقت و عشق است؛ خدا اخلاق و درستکاری است؛ خدا شهامت و بی‌پروایی است. خدا سرچشمه نور و زندگی است و با این حال، برتر از همه این‌هاست.

خدا وجدان است. او حتی کفر و الحاد کافران و بی‌دینان است؛ چرا که با عشق بی‌کرانش، به کافران هم مجال زیستن می‌دهد. او جوینده و کاونده دل‌هاست. از مرزهای زبان و منطق درمی‌گذرد و فراتر می‌رود. ما را بهتر از خودمان می‌شناسد و از آنچه در قلب‌هامان می‌گذرد آگاه‌تر از خود ماست.

کلام ما را می‌بخشاید و برما نمی‌گیرد زیرا می‌داند آنچه بر زبانمان جاری است – چه خود بدانیم و چه ندانیم در دل‌هامان نیست. برای آنان که به حضور تجسدیافته‌اش نیاز دارند خدایی تجسدیافته است. برای آنان که وجود ملموسش را می‌خواهند در قالب جسم ظاهر می‌شود. پاک‌ترین جوهره عالم هستی است. این مومنانند که وجودش را حس می‌کنند.

او همه‌چیز همه انسان‌هاست. در درون ما و در همان حال، فراتر و برتر از ماست. می‌توان نام خدا را حذف کرد ولی ما را هرگز یارای زدودن قدرت خدا نیست. آیا پایبندی و باور استواری که از آن سخن می‌گوییم همان چیزی نیست که در نام خدا مستور است؟ بی‌شک وجدان جز تعبیری نارسا و تصنعی از ترکیب بی‌آلایش آن سه‌حرفی نیست که واژه خدا را تشکیل می‌دهند.

ارتکاب زشتی‌های پلید و نفرت‌انگیز یا درنده‌خویی‌های پست و غیرانسانی تحت لوای نام او دلیل بر نفی وجودش نیست. او تحمل بی‌منتهای رنج است. خدا شکیبا و صبور و در همان حال، جبار و قاهر است. سخت‌گیرترین موجود این جهان و آن جهان است.

با ما همان می‌کند که ما با همسایگان خود – اعم از انسان و حیوان کرده‌ایم. عذر و بهانه جهل و غفلت را در پیشگاه او راهی نیست. و با این حال، بخشایشش بی‌انتهاست چه درهای توبه را همواره بر بندگانش گشوده می‌دارد.

خدا بزرگ‌ترین دموکراتی است که جهان به خود دیده است چراکه ما را «بی غل و زنجیر» رها می‌کند تا بین خیر و شر، خود به اختیار، یکی را برگزينيم. او بزرگ‌ترین جباری است که بشر تا به حال شناخته است چراکه غالبا فنجان را از لبان ما باز می‌ستاند و به نام اختیار محدوده ای کوچک و تنگ برای حرکت به ما می بخشد و بدین سان ما را ابزاری برای سرگرمی و سرور خود می‌سازد.